Hoe komt een reisadvies tot stand?

Tanita Nieuwenhuizen, Manager Reisadviezen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, is met zes collega's 24/7 bezig met reisadviezen. “We stellen reisadviezen voor een deel samen op basis van openbare bronnen, het nieuws en de media. Deze openbare bronnen worden dan door de ambassade geïnterpreteerd. Zij zijn onze ogen en oren, omdat zij er middenin zitten,” zegt ze. “De ambassade heeft contact met de lokale media en lokale autoriteiten. De lokale autoriteiten zijn niet altijd een betrouwbare bron, omdat ze soms zeer kien zijn op het voorkomen van een negatief reisadvies. Ze wuiven soms risico’s weg, omdat ze bang zijn naar oranje of rood te gaan.” Dat betekent voor het land namelijk een afname in toeristen en inkomen vermeldt Nieuwenhuizen.

Buitenlandse Zaken gebruikt naast lokale bronnen, de Nederlandse media als bron. “Soms is het overduidelijk dat we een land op moeten schalen (het geven van een negatiever reisadvies). De aardbeving in Myanmar is daar een voorbeeld van, door de grote hoeveelheid nieuwsaandacht.”

Nieuwenhuizen geeft wel aan dat verhalen soms opgeblazen worden in de media en dat ze alles daarom goed controleren. “We hebben nog geen indicatie om te waarschuwen voor willekeurige arrestaties in Amerika, maar er gaan wel allerlei verhalen rond in de media over dit gegeven.” Wel heeft het ministerie gewaarschuwd voor geïntensiveerde toegangscontroles bij de grens, maar was daar volgens Nieuwenhuizen niet veel reden voor. “Je moet nog steeds je papieren en visum op orde hebben als je Amerika binnen wil. De mensen die zijn opgepakt bij de grenscontrole probeerden allemaal langer in Amerika te verblijven dan mocht of hadden iets op hun kerfstok. Dat zijn de situaties die in het nieuws komen.”

Security en beveiligingsbedrijven worden ook door de overheid gebruikt bij het onderzoeken van veiligheidsrisico’s. Deze bedrijven, zoals non-profit organisatie ACLED en beveiligingsspecialist Seerist, brengen (huidige en toekomstige) conflicten in de wereld in kaart door informatie te verzamelen over geweldsincidenten en die te analyseren. Daarnaast kijkt Nieuwenhuizen naar overheidswebsites van andere landen. “Welke reisadviezen geven de ‘likeminded’ uit, zoals België, Frankrijk en Duitsland? Hebben zij informatie die we niet hebben? Dit bespreken we telefonisch of tijdens EU-overleggen.” Verder gebruiken ze bronnen zoals eigen inlichtingendiensten en werknemers op dienstreis. Dat kunnen mensen van de politie of defensie zijn.